στεγοδοντία

η, Ν

ιατρ. μορφή σύγκλεισης τών δοντιών κατά την οποία οι άνω τομείς προεξέχουν υπερβολικά προς τα εμπρός καλύπτοντας τους κάτω τομείς σαν στέγη.